De scholen gaan weer beginnen en alles “moet weer in het gareel”. De eerste ouders met vragen over de voortgang, scores bijwerken en eerstvolgende diplomadatum heb ik al aan de telefoon gehad.
In de zomervakantie lees ik het boekje “is het voor een cijfer?” van Johannes Visser. Zijn tagline is hoe jongeren meer kunnen leren zonder stress. Het spreekt mij aan omdat ik aan mijzelf merk dat ik aan het veranderen ben. Waar ik altijd lekker ging op structuur, systeem, doelstellingen, beoordelen en volgens mijn kinderen in stressituaties nogal dwingend gedrag, kom ik steeds vaker tot het inzicht dat dit meestal nìet de manier is. Het is voor kinderen leuker, gezelliger en meer ontspannen als je het systeem en de structuur soms een beetje loslaat. Als je kinderen zelf de regie geeft, hen laat ontdekken, “fouten” laat maken en bijstaat in plaats van bepaalt hoe ze iets precies moeten doen wordt het leren leuker en gaat het sneller. Met het zwemles geven had ik die afslag gelukkig al jaren geleden genomen, veel bewegen en ontdekken, proberen, ontdekken, op je eigen manier met mij als docent in de rol van begeleider in plaats van “drill sergeant”.
Ouders hebben daarentegen nog steeds veel behoefte aan meten, beoordelen, vergelijken en concrete doelstellingen. Ze stellen vragen als wanneer, hoe lang nog, waarom en hebben de stellige overtuiging dat kinderen van spelen niet leren. Die overtuiging levert stress op voor alle betrokkenen met als gevolg een negatieve perceptie bij ouders over de zwemles, prestatiedruk bij docenten vanwege de verwachtingen van ouders om maar te zwijgen van het effect van die stress op de kinderen.
Ik wil twee dingen uit het boek van Visser naar voren halen.
Ten eerste zijn betoog dat iedereen van nature graag leert. Volgens de zelfdeterminatietheorie zijn drie factoren van belang wanneer we dingen aan het leren zijn; autonomie, competentie en verbondenheid. Dit zijn de grondstoffen voor groei, als wordt voldaan aan die drie factoren dan gaat leren, proberen en nieuwe dingen doen het best. Er zijn gelukkig steeds meer zwemlesaanbieders die hier aandacht voor hebben.
Het tweede dat mij opvalt is dat de reactie van ouders op de cijfers van de kinderen heel bepalend is voor hoe de kinderen omgaan met hun resultaten. “Kunt u de cijfers later publiceren? Mijn ouders worden vast kwaad als ze dit zien” en zo nog een paar voorbeelden. Ouders spelen dus een cruciale rol in de beleving van de kinderen.
Actueel onderwerp in de branche is spelend lesgeven, differentiëren en werken in groepjes. Veel docenten vinden dat vaak lastig. Hun motivatie om niet teveel te spelen en de kinderen te laten ontdekken is de mening van ouders “niet teveel spelen, dan leren ze niks en schiet het niet op” stellen ouders. Begrijpelijk dat docenten het dan lastig vinden om “anders” les te gaan geven.
Moeten we hier niet meer energie in het informeren van de ouders stoppen? Hen vertellen hoe kinderen graag leren? Zeker na een lange schooldag. Als we de houding en verwachtingen van de ouders nou eens beïnvloeden door hen te vertellen wat Visser betoogt. Wat zou er dan gebeuren met hun perceptie over zwemles? Hoe ontspannen worden we daarvan met ons allen? En hoeveel leuker zou dan de zwemlesfase worden?
Wie ga jij aansturen het komende schooljaar? 😉
Deze blog verscheen eerder op zwembadbranche.nl.
